مقدمه:
دانشگاه همواره به عنوان یکی از مهمترین نهادهای بشری، نقش تعیین کننده ای در پیشرفت جامعه داشته است. این موضوع به انحای مختلف در کلام رهبران و سیاستگذاران مشاهده می شود. در این باره حضرت امام خمینی رحمه الله علیه نیز می فرمایند: "دانشگاه مرکز سعادت و در مقابل، شقاوت یک ملت است. از دانشگاه باید سرنوشت یک ملت تعیین شود." (صحیفه حضرت امام، ج 8، ص61) بر همین اساس یکی از مهمترین موضوعات مورد بحث درسیاستگذاری آموزش عالی، تعیین نسبت میان این مراکز و جامعه است.
باید توجه داشت که مراکز آموزش عالی و به طور مشخص دانشگاه به علت وظیفه ذاتی خود، در صورت عدم پرداختن به وظایفش در خصوص جامعه، ارزش و اعتباری نخواهد داشت. این وظایف طیف وسیعی از موضوعات را دربر می گیرد. در این باره یان پاول آدی[1] استاد دانشگاه جهانی لندن[2] هفت موضوع را براساس شواهد معتبر جهانی، بر می شمارد:
- دانشگاه ها موتور اقتصاد ملی هستند.
- دانشگاه ها می توانند ظاهر شهرها را مطلوب تر نمایند.
- دانشگاه ها استعداها و نخبگان جهانی را به سوی خود جذب می کنند.
- دانشگاه ها نقش مهمی در شکل گیری روابط بین المللی دارند.
- دانشگاه ها تحولات اجتماعی-تکنیکی را تسهیل می نمایند.
- دانشگاه موجب باز شدن فضای سیاسی کشور می شوند.
- دانشگاه ها زندگی عمومی را بهبود می دهند.
همانطور که مشاهده می شود دانشگاه ها تقریبا دارای نقش مستقیمی در همه شئون جامعه می باشند. با توجه به این مهم، چهارمین همایش ملی آموزش عالی در ایران نیز تلاش دارد تا بتواند دانشگاه ها را از بیش از گذشته درگیر مسائل جامعه نماید و آنها را از پرداختن به موضوعات غیرمرتبط با جامعه ایرانی باز دارد.
امید است تا با حضور فعال نخبگان و صاحبنظران در این همایش، بتوان زمینه تدوین راهبردهای اساسی ارتباط میان دانشگاه و جامعه را در کشور مهیا نمود.
|
